Mikhail Karikis (@Mikhail Karikis) (d. 1975) Lizbon ve Londra’da yasayan Izmir kökenli Yunan-Ingiliz bir sanatçidir. Hareketli görüntü, ses, performans ve diger medya alanindaki çalismalari, uluslararasi alanda önde gelen çagdas sanat bienallerinde, müzelerde ve film festivallerinde sergilenmektedir. Çagdas sanat çevrelerinin ötesinde yer alan bireyler, topluluklar ve (son yillarda) çocuklar, gençler, genç yetiskinler ve engelli kisilerle isbirlikleri yoluyla Karikis, kendi kaderini tayin, sürdürülebilirlik ve güçle ilgili olasi veya arzu edilen gelecekleri hayal etme potansiyelini uyandiran sosyal olarak gömülü projeler gelistirir. Projeleri, dinlemeyi sanatsal bir metodoloji olarak kullanir ve elestirel dikkat ve empatiyi beslerken, sosyal ve çevresel adalet, dayanisma ve dünyada var olmanin alternatif modelleri temalarina odaklanir.
Son on yilda Karikis’in eserleri, 54. Venedik Bienali’nde (2011), IT; Manifesta 9, Genk, (2012); 19. Sidney Bienali, (2014); Kochi-Muziris Bienali, IN, (2016); MediaCity Seoul, KR (2015) ve 2. Riga Uluslararasi Çagdas Sanat Bienali, LV (2020) ve baska yerlerde. Kisisel sergilerine TATE Liverpool (2020); Middlesbrough Modern Sanat Enstitüsü, Birlesik Krallik(2019-20); TATE St Ives, Birlesik Krallik (2019-20); De la Warr Pavilion, Birlesik Krallik (2019-20); MORI Sanat Müzesi, Tokyo, JP (2019); Whitechapel Galerisi, Londra, Birlesik Krallik (2018); Turku Sanat Müzesi, FI (2018); Aarhus 2017 Avrupa Kültür Baskenti, DK (2017) ve Casino Luxembourg Forum d’art Contemporain, LU (2017). Karikis ayrica üç solo müzik albümü yayinladi, Royal Opera House Covent Garden’da sahne aldi ve Bjork ve DJ Spooky ile isbirligi yapti.
Portre: Felicity Crawshaw
Tüm fotograflar: Mikhail Karikis
MIKHAIL KARIKIS
YUNANISTAN / BIRLESIK KRALLIK
Huzursuzlugun Çocuklari, 2014.
Stereo sesli HD video, 15 dakika 37 saniye.
Radyo Papesse, Villa Romana Florence ve Ingiltere Sanat Konseyi tarafindan desteklenmektedir.
Huzursuzlugun Çocuklari adli bu filmde sanatçi Mikhail Karikis, çocuklarin isitsel ve fiziksel müdahelelerine odaklanarak, çocuklarin Italya’da issiz bir isçi köyünü “devralmasini” isliyor. Çalisma, eskiden çalistiklari yerel jeotermal santralin tam otomasyonundan sonra ebeveynlerinin terk ettigi bir sanayi köyünün çevresinde büyüyen 45 çocugu içeriyor. Bölge, Dante’nin Cehennemi’nin cehennem tasvirlerine ilham vermesi ve dünyadaki ilk sürdürülebilir enerji santralinin insa edildigi yer olarak bilinen Toskana’daki Seytan Vadisi’ndedir. Karikis’in videosunda, bes ila on iki yas arasindaki gençler, buharlasmis çorak araziyi kendi kendini organize eden bir okula ve oyun alanina dönüstüren insansizlastirilmis siteleri ele geçiriyor.
Sanatçi filmde, çocuklarin burayi devralmalarini üç farkli bölümünde inceliyor, sesi ve dili farkli sekillerde ele aliyor. Birinci bölümde çocuklar çevrelerindeki sesleri taklit ederek, çevreleriyle ve birbirleriyle uyum saglayarak, büyüdükleri yerin isitsel bir portresini sunarlar. Bir sonraki bölümde, Toni Nergi ve Michael Hardt’in ask, üretim ve arilarin çaliskanligi hakkindaki metinlerini okumak için modernist harabelerde toplanan çocuklar, kapanis bölümünde ise oyun ve kahkahalarla köyün issiz bir arazisine firtina gibi dalarlar.
Buna benzer mekanlar, gezegenimizin içinde faaliyet gösteren devasa güçlerle bir karsilasma sunmakta ve ekonominin zamansal dinamiklerine ve kapitalizmin hizli kar taleplerine kayitsiz kalan bir uçsuz bucaksizligi ortaya koymaktadir. Çocuklarin kuramsal, oyuncu müdahaleleri ve dogal ve endüstriyel çevreleriyle olan birlikleri; basarisiz bir insan projesinin anlatilarina meydan okuyarak farkli, olasi ve arzu veya hayal edilen gelecekleri çagristiran bireysel ve toplumsal ifade için bir firsat yaratmaktadir.
